Wymiary: 16 x 23 cm (zadruk)
sygnowana ołówkiem p.d.: 'Pankiewicz', numerowana l.d.: 29
Praca pochodzi z teki Józefa Pankiewicza Quatorze Eaux-Fortes wydanej w Paryżu
w 1905 roku; plansza 11 z teki nr 71; opisana na płycie u dołu: 'Bruges'
Literatura
Józef Pankiewicz, Życie i dzieło. Artyście w 140. rocznicę urodzin, Muzeum
Narodowe w Warszawie, Warszawa 2006, nr kat. III/32; por. III/58/11 teka
Irena Kossowska, Narodziny polskiej grafiki artystycznej 1897-1917, Kraków 2000,
s. 107, 294, il. 98
Joanna Szczepińska, Realizm - impresjonizm - symbolizm w malarstwie Józefa
Pankiewicza, cz. I: Tekst, cz. II: Katalog, maszynopis niepublikowanej pracy doktorskiej, pisanej pod kierunkiem prof. Juliusza Starzyńskiego na Uniwersytecie Warszawskim, 1964, Wydział Historyczny Uniwersytetu Warszawskiego, cz. II, s. 73 nr 258 [Młyn w Brugges]
Mieczysław Radojewski, Wystawa grafik Józefa Pankiewicza, Wrocław 1959, s. 19, nr 21
Józef Pankiewicz, katalog wystawy, ZZPAP w Olsztynie, Muzeum Mazurskie Zamek, Olsztyn 1949, s. 14, nr 74
Józef Pankiewicz. Dzieła i pamiątki z pracowni, katalog wystawy w Związku Polskich Artystów Plastyków Okregu Warszawskiego, Warszawa 1947, s. 9 nr 8 [Młyn w Bruges]
Katalog wystawy dzieł Józefa Pankiewicza, Muzeum Narodowe w Krakowie, Oddział imienia Feliksa Jasieńskiego, Kraków 1936, s. 12, nr 134
Kamil Mauclair, Akwaforty Pankiewicza, „Sztuka” 1905 (Paris), nr 10, tabl. VI
Adolf Basler, Les Eaux-Fortes de J. Pankiewicz, „L'Art Decoratif” 1904: VI, Paris, Juillet, il. s. 235
Salon d'Automne 1904, s. 176 nr 1925 [Moulin (Bruges)]
Sprawozdanie Komitetu Towarzystwa Zachęty Sztuk Pięknych w Królestwie Polskim
za rok 1903, s. 7, 23
Biogram
W latach 1884 - 85 uczył się w warszawskiej Klasie Rysunkowej pod kierunkiem Wojciecha Gersona i Aleksandra Kamińskiego, następnie wraz z Władysławem Podkowińskim wyjechał do Petersburga, aby w latach 1885-86 przebywać na stypendium w tamtejszej Akademii Sztuk Pięknych. W 1889 obaj artyści udali się do Paryża; tam jego obraz "Targ na jarzyny na placu za żelazną bramą" (1888 r.) został nagrodzony srebrnym medalem na Wystawie Powszechnej. Zapoznawszy się z pracami impresjonistów po powrocie do Warszawy w 1890 roku, starał się przenieść na rodzimy grunt francuskie trendy malarskie. Nawiązujący do impresjonizmu "Targ na kwiaty przed kościołem Św. Magdaleny w Paryżu" (1890 r.) spotkał się z nieprzychylnym odbiorem polskiej krytyki i publiczności, która doradzała malarzowi wizytę u okulisty. W latach następnych twórczość artysty pozostawał pod wpływem symbolizmu - tworzył nastrojowe nokturny o ciemnym, niemal monochromatycznym kolorycie: Rynek Starego Miasta w Warszawie nocą (1892) Dorożka nocą (1896), Łabędzie w ogrodzie Saskim (1896) Park w Duboju (1897). Inspirowany m.in. twórczością Jamesa Whistlera stworzy cykl nastrojowych portretów m.in. Portret Dziewczynki w czerwonej sukni (1897), Portret Pani Oderfeldowej z córką (1897, nagrodzony na Wystawie Powszechnej w Paryżu złotym medalem). W 1897 roku został członkiem krakowskiego Towarzystwa Artystów Polskich „Sztuka”. W latach 1897-1906 podróżował po zachodniej Europie zwiedzając Holandię, Belgię, Włochy, Anglię, Niemcy i Francję. Kolejne wakacyjne wizyty we Francji - od 1908 roku, kiedy nawiązał przyjaźń między innymi z Pierrem Bonnardem i Felixem Fénéonem - zaowocowały szeregiem obrazów i akwafort przedstawiających widoki Concarneaux, St. Valery en Caux, Collioure, Saint-Tropez, Vernon i Giverny. Prezentowany obraz pochodzi z tego okresu twórczości artysty. W roku 1906 został profesorem ASP w Krakowie. Zaświadcza o tym m.in. seria martwych natur w tym najznakomitsza Martwa natura z owocami i nożem (1909). Wojenne lata 1914-19 spędził w Hiszpanii, gdzie zaprzyjaźnił się z Robertem Delaunayem, któremu zawdzięcza zmianę stylu. Płótna ‘okresu hiszpańskiego’ cechuje geometryzacja (wpływ kubizmu) oraz intensywność płasko kładzionych barw - wpływ fowizmu. W latach 20. zainicjował nurt polskiego koloryzmu nawiązujący do twórczości francuskich postimpresjonistów. Jako pedagog patronował grupie malarzy i grafików skupionych w Komitecie Paryskim zwanych potocznie kapistami. W jej skład wchodzili m.in. Jan Cybis, Artur Nacht-Samborski, Józef Czapski, Zygmunt Waliszewski i Piotr Potworowski. Od 1923 roku został ponownie profesorem ASP w Krakowie, a od 1925 roku kierował filią tej uczelni w Paryżu. Lata powojenne przynoszą kolejną zmianę stylu Pankiewicza. Stopniowo rezygnował z czystego, intensywnego, dekoracyjnego koloru na rzecz malarstwa walorowego, będącego obiektywną wizją rzeczywistość. Częstym tematem powojennych prac malarza są „pejzaże z puszystymi koronami drzew” okolic Sanary, Cassis i La Ciôtat.
