sygn. p.d.: Wł Bakałowicz
Na odwrocie na płótnie: [..] Bakałowicz 1853-1904, na górnej listwie krosna (ołówkiem): LX. Wł Bakałowicz; na dolnej listwie krosna nalepka domu aukcyjnego w Warszawie.
Władysław Bakałowicz (Chrzanów 1833 – Paryż 1903) kształcił się w warszawskiej Szkole Sztuk Pięknych (lata 1849-1854). W roku 1863 wyjechał do Francji i zamieszkał na stałe w Paryżu. Naturalizowany w roku 1879, jako Ladislaus (Ladislas) Bakalowicz, uczestniczył w paryskich Salonach (1865-83), wystawiał też w innych miastach francuskich, uzyskując kilkakrotnie odznaczenia i nagrody. Swoje prace pokazywał także w Brukseli, Berlinie, Wiedniu, Londynie i Nowym Jorku oraz wielokrotnie w kraju - w Warszawie (Zachęta, Salon Krywulta) i w Krakowie (TPSP). We wczesnym okresie twórczości malował widoki miejskie, pejzaże, sceny rodzajowe i obrazy z historii Polski. W Paryżu uznanie i popularność przyniosły mu przede wszystkim sceny z dziejów Francji XVI i XVII wieku, a także portrety i kameralne, salonowe kompozycje ze strojnymi damami w bogatych wnętrzach, inspirowane bądź dawnym malarstwem holenderskim, bądź bardzo wówczas popularnym malarstwem J. L. E. Messoniera. Ponadto malował (przeważnie pastelami) też nieco frywolne akty kobiece; tych obrazów nie wystawiał i zapewne od razu sprzedawał.
Technicznie bardzo zdolny, wykonał mnóstwo niewielkich obrazów modnego z końca XVI lub początku XVII w. - epoki, która sumiennie wystudiował. Uczty, tańce, odwiedziny, trefnisie, pazie, Walezjusze, Buckinghamy - dostarczyli mu anegdot historycznych niezbyt głęboko pojętych oraz pretekstu do malowania starych szaf, krzeseł, dywanów, poduszek, kotar, puzder, koronkowych kołnierzów itp. rekwizytów kuchni historyczno-rodzajowego malarstwa.
(E.Niewiadomski, "Malarstwo polskie XIX i XX wieku", Warszawa 1926, s. 144).
