Teka kartonowa z odbitkami prac Ireny Marlewskiej ze wstępem Stefanii Zahorskiej
Stefania Zahorska, pseud. Pandora (ur. 25 kwietnia 1890 w Krakowie, zm. 6 kwietnia 1961 w Londynie) – polska literatka, historyk i krytyk sztuki. Studia historii sztuki i filozofii na Uniwersytecie Jagiellońskim ukończyła w roku 1921. Kontynuowała studia w Budapeszcie, Berlinie i Paryżu. Była jedną z pierwszych osób profesjonalnie uprawiających w Polsce krytykę artystyczną[1]. W latach 1924–1925 była kierowniczką działu sztuki Przeglądu Warszawskiego. Była stałą współpracowniczką tygodnika Wiadomości Literackie. W roku 1936 współpracowała z dwutygodnikiem „Oblicze Dnia”. Była docentką Wolnej Wszechnicy Polskiej w Warszawie. W roku 1934 przebywała w Niemczech oraz w ZSRR, stosunki panujące w tych państwach opisała w cyklu reportaży. W latach 30. XX wieku była ponadto tłumaczem przysięgłym języka węgierskiego przy Sądzie Okręgowym w Warszawie. Od roku 1939 przebywała we Francji, od 1941 w Anglii. Uczestniczyła w organizacji Stowarzyszenia Pisarzy Polskich w Londynie. Oprócz książek o sztuce tworzyła też powieści i sztuki teatralne.
Laureatka Nagrody Związku Pisarzy Polskich na Obczyźnie w 1956 roku[3].
Stan idealny.
