MĘŻCZYZNA W STROJU LUDOWYM Z ŁOWICZA, 1939
Pochoir ręcznie kolorowany gwaszem, karton, 50 x 39,5 cm Sygnowany p.d.: Z.Stryjeńska
Cena wywoławcza 1000
Estymacja 1200 - 1300
Z teki: Z. Stryjeńska, Polish peasants costumes. With introducion and notes by Thadee Seweryn, Curator of Ethnographical Museum in Cracow, Nice 1939. Published by C. Szwedzicki (nakład 400 egz.), tabl. 9
Wydana w 1939 roku Polish Peasants Costumes to ostatnia z ważnych tek graficznych Zofii Stryjeńskiej i jednocześnie najobszerniejsze jej dzieło w tej dziedzinie. Jako artystka zajmująca się sztuką książki mogła znać, przynajmniej od czasu studiów w Monachium, poświęcone modzie współczesnej czasopisma ilustrowane w technice szablonu (pochoir). W Polsce, gdzie preferowano litografię, ten pracochłonny sposób wykonywania ilustracji, polegający na kolorowaniu całego nakładu przez wyspecjalizowanych malarzy, nie przyjął się. Stryjeńska, poszukując zawsze oprawy wydawniczej jak najbardziej wysublimowanej, wybrała właśnie pochoir jako formę wydania swojej największej objętościowo teki. Nie przez przypadek teka ta została wydana przez Szwedzickiego - doświadczonego wydawcę działającego w Nicei. Zasłynął on głównie cieszącymi się dużą popularnością, wydawanymi w latach 1929-1952 sześcioma tekami poświęconymi Indianom amerykańskim, zawierającymi plansze z ilustracjami w technice szablonu. Teka Stryjeńskiej nawiązuje do nich graficznym rozwiązaniem okładki: z ilustracją [szablon] wklejoną na jednolitym kolorystycznie tle. (Światosław Lenartowicz, kat. wystawy monograficznej Zofii Stryjeńskiej, MN Kraków 2008, s. 265)
Pochoir technika malarska, w której do malowania wykorzystuje się matryce (również nazywane szablonami), wycięte zazwyczaj w tekturze, które przykłada się do malowanej powierzchni, a następnie pokrywa farbą. Techniką tą można wykonać zarówno proste, jednokolorowe prace jak i prace bardziej skomplikowane, wymagające wykonania wielu matryc i dokładnego zaplanowania kolejności nakładania farb.
Zofia STRYJEŃSKA
1891 Kraków - 1976 Genewa
Malarka, ilustratorka, scenografka, jedna z barwniejszych postaci polskiego środowiska artystycznego w dwudziestoleciu międzywojennym. Po krótkim okresie nauki u Leonarda Stroynowskiego i w krakowskiej szkole Marii Niedzielskiej wyjechała do Monachium, gdzie w latach 1911-1912 w męskim przebraniu studiowała w Akademii Sztuk Pięknych. Debiutowała w krakowskim TPSP w roku 1912 cyklem kartonów Polskich bajd inspirowanych opowieściami ludowymi. W 1916 wyszła za mąż za Karola Stryjeńskiego. Do 1919 mieszkała w Krakowie, później w Paryżu, Krakowie, Zakopanem i Warszawie. W roku 1925 odniosła międzynarodowy sukces na Wystawie Sztuki Dekoracyjnej w Paryżu, otrzymując Gran Prix w czterech działach (malarstwo, plakat, tkanina, ilustracja) oraz Diplom d’Honneur za projekty zabawek. Zajmowała się dekoracyjnym malarstwem architektonicznym, polichromią, ilustratorstwem, scenografią, wzornictwem przemysłowym . Stworzyła własny specyficzny styl w dekoracyjnie stylizowanych, barwnych, pełnych dynamiki i temperamentu obrazach; temperach, akwarelach i gwaszach. W ich tematyce odwoływała się do legend, wierzeń, historii i obyczajowości ludowej. Wydała kilka tek graficznych i albumów. Jej prace popularyzowane były także przez liczne barwne pocztówki.
