PRO ARTE R. V z. 4 1919 Tuwim, Iwaszkiewicz,

Okładka Witold Czeczott, winiety: Tadeusz Gronowski, Jan Ogórkiewicz, Adam Paprocki, inicjały Tadeusz Cieślewski

zawartość m.in.:

Julian Tuwim - Mróz nędzarzy - pierwodruk

Jarosław Iwaszkiewicz - Legenda o baszcie św. Bazylego - pierwodruk

Pro Arte et Studio – (z łac. 'sztuce i nauce') – miesięcznik młodzieży akademickiej Uniwersytetu Warszawskiego. Po raz pierwszy ukazał się w marcu 1916 roku. Redaktorem przez kilkanaście początkowych miesięcy był Edward Boyé. Na początku pismo było eklektyczne: estetyzujące i tradycjonalistyczne. Pomimo to już wtedy drukowali na jego łamach Jan Lechoń i Julian Tuwim. Jednak już w 1917 roku (miała wtedy miejsce rewolucja pałacowa w redakcji) profil pisma lekko się zmienił, zwiększyły się wpływy formującej się już wtedy grupy preskamandryckiej. W skład kierownictwa pisma wchodzili wtedy Mieczysław Grydzewski, Jan Lechoń, Władysław Zawistowski, Zdzisław Dytel i Zygmunt Karski. W piśmie dominowały już dążenia, które później określiły skamandrycki model poezji. Po burzy spowodowanej publikacją Wiosny Tuwima i dalszych zmianach w składzie redakcji (od listopada 1917 roku do marca 1918 roku) dominacja Skamandrytów była już zdecydowana. W styczniu 1919 roku czasopismo zmieniło nazwę na „Pro Arte”, a jego redaktorem naczelnym został, aż do ostatniego numeru, który ukazał się we wrześniu 1919 roku, Jan Lechoń. W tym czasie pismo nabrało bardziej antytradycjonalistycznego charakteru. Główną rolę odgrywali w nim Mieczysław Grydzewski oraz piątka poetów: Jarosław Iwaszkiewicz, Jan Lechoń, Antoni Słonimski, Julian Tuwim, Kazimierz Wierzyński. Potem PRO ARTE

Oprawa wydawnicza, kartonowa. Stan bardzo dobry.