MICKIEWICZ Adam - Poezye Adama Mickiewicza. T. 1-4. Paryż 1828-1832. U przedsiębierców Barbezat i Delarue (t. 1-2)...

MICKIEWICZ Adam - Poezye Adama Mickiewicza. T. 1-4. Paryż 1828-1832. U przedsiębierców Barbezat i Delarue (t. 1-2); U przedsiębiercy Barbezat (t. 3); Nakł. autora (t. 4). 16d, s. [4], VII, [3], 236, tabl. 1; [4], 216; [4], XII, 178; 285, [1]. opr. w 2 wol. nieco późniejsza psk.
Miejscami zabrązowienia papieru, kilka kart podklejonych w grzbiecie. Ekslibrisy J. Dolińskiego, podpis własn. tegoż.
Pierwsze dwa tomy paryskie ukazały się dzięki wsparciu finansowemu Klementyny z Sanguszków Ostrowskiej. Semkowicz pisał o tym wydaniu: "jest najpiękniejszą edycją 'Poezyj' Mickiewicza i naprawdę istnem cackiem typograficznem. Na wytwornym białym papierze, druk prześliczny (czcionki nowo odlane): tytuły poezyj poszczególnych pismem ozdobnem jakby kaligrafowane, w zakończeniach zaś, tu i ówdzie piękne i pomysłowe winiety drukarskie. Karta tytułowa to istne cacko" (Semkowicz 51). Dwa tomy zaw. "powtórzenie wydania wileńskiego, wiersz 'Do Lelewela', 'Sonety' i dwaq drobne utwory drukowane w 'Dzienniku Warszawskim' w 1826 r. Opuszczono [...] rozprawę Mickiewicza o poezji romantycznej [...]. Przedmowa Leonarda Chodźki informuje czytelnika o historji powstania tej edycji" (Semkowicz 51-55). W t. 1 na tablicy umieszczono portret autora rytowany przez Croutelle'a wg rys. Lelewela. Nakład każdego tomu wyniósł 1.000 egz. Tom trzeci ukazał się nakładem paryskiego drukarza J. Barbezata. Zawierał "Konrada Wallenroda", "Odę do młodości" i inne "wiersze różne". "Tom trzeci [...] podobny jest zupełnie do poprzedzającego go, starszego rodzeństwa. Ten sam w nim papier wykwintny i druk piękny, te same tytuliki ozdobne w nagłówkach wierszy" (Semkowicz 67). Wydaniem tomu czwartego (Barbezat zbankrutował) zajęli się założyciele polskiej drukarni w Paryżu: Eustachy Januszkiewicz i Aleksander Jełowiecki. Druk ukończono w XI 1832, część nakładu wysłano potajemnie do kraju. Tom zawierał pierwodruk trzeciej części "Dziadów" a nakład, jak się przypuszcza, wyniósł 1.500 egz. "Drukowany tak samo na pięknym,białym welinie, temi samemi czcionkami i najdokładniej w tym samym układzie typograficznym" (Semkowicz 98). Poglądy Semkowicza podziela Syga, pisząc: "Wydanie staranne, piękne, dziś już bardzo rzadko spotykane" (Syga 102).