sygn. l. d.: Olbiński;
Do obrazu dołączony jest autorski certyfikat autentyczności.
„Dawniej akt seksualny był tylko pewnym elementem, niekoniecznie najważniejszym. Teraz w popkulturze tylko to się liczy. [...] Chciałbym, żeby moja sztuka była odreagowaniem na wulgarności świata, żeby uwodziła pięknem kobiet i magią romansu.”
(Rafał Olbiński)
Mistrz plakatu, jeden z najpopularniejszych polskich artystów na świecie, laureat kilkuset nagród w tym: Prix Savignac za najbardziej niezapomniany plakat na świecie, nagrody za plakat promujący Nowy Jork jako stolicę świata.
Od lat 90. XX wieku w coraz większym stopniu artysta poświęca się malarstwu. Naturalny wpływ na twórczość malarską Rafała Olbińskiego mają jego doświadczenia plakacisty, rysownika. Wpływ ten przejawia się zarówno w stylistyce, jak i tematyce tworzonych obrazów. W jego twórczości wywodzącej się z tradycji surrealizmu, odnajdujemy jednak inny przekaz.
Jak pisze Piotr Policht: „Choć poetyka [prac Olbińskiego] wyrasta z tradycji surrealistycznej, nie ma w niej zasadniczego dla owej tradycji elementu uncanny – Olbiński stara się raczej widza zauroczyć niż wywołać egzystencjalny niepokój. Odkształcenia rzeczywistości przebiegają więc u niego niejako w przeciwnym kierunku – o ile historyczny surrealizm drążył w tym, co wypierane do nieświadomości i niepokojące, tak Olbiński szuka eskapizmu, świata oczyszczonego z niepoko- jów i rzeczy niewygodnych, bezpiecznego, onirycznego azylu. Znajduje to także odbicie w sposobie przedstawiania kobiecego ciała, stałego motywu malarstwa Olbińskiego. Nie ma w nich drapieżnego erotyzmu, surrealistycznego >kompulsywnego piękna< i zamiany w zdefragmentowany fetysz, jak choćby w przy- padku lalek Hansa Bellmera, zamiast tego Olbiński dąży do neoklasycznego, posągowego ideału rodem z renesansowych przedstawień bogini Wenus. O ile rozczytani w psychoanalizie historyczni surrealiści wydobywali na wierzch tłu- mione w mieszczańskim społeczeństwie aspekty seksualności, Olbiński wręcz przeciwnie – seksualność wygładza i estetyzuje.”
