SZABLA WĘGIERSKA OFICERA PIECHOTY WZ 1837

dł. całk. szabli w pochwie 980 mm, dł. szabli 960 mm, dł. głowni 835 mm, szer. głowni u nasady 27 mm, gr. grzbietu u nasady 8 mm, masa szabli 590 g, masa szabli w pochwie z temblakiem 1060 g

R ę k o j e ś ć zamknięta, oprawa stalowa. Jelec krzyżowo-kabłąkowy, z wąsami. Kabłąk wyraźnie rozszerzony, z wybrzuszeniem w górnej partii. Półwąsy szerokie, dołem zaokrąglone. Tylne ramię jelca zakończone łezką w formie baryłki, zagięte ku głowni. Trzon rękojeści drewniany, poprzecznie karbowany, obciągnięty czarną skórą. Kapturek sięgający jelca żłobiony, dołem mocowany pierścieniem, górą nitowany trzpieniem głowni. G ł o w n i a stalowa, polerowana, o umiarkowanej krzywiźnie, obustronnie szlifowana w jedną, szeroką bruzdę przygrzbietową, wypełniającą niemal całą powierzchnię płazów. Oba płazy dekorowane elementami charakterystycznymi dla głowni z tego okresu. Pióro obosieczne, sztych w linii grzbietu. Po obu stronach, pod nasadą, sygnatura producenta z Solingen. P o c h w a stalowa, polerowana, z dwiema ryfkami o szerokich, tarczkowatych, wypukłych pierścieniach, z ruchomymi koluszkami od strony grzbietowej. Kanelowany kołnierz mocowany na zewnętrz płaszcza pochwy. Pochwa zakończona asymetryczną ostrogą. Przy szabli temblak oficerski.

Szable tego typu były w rękach Polaków, biorących udział w rewolucji węgierskiej w latach 1848-1849, a także w czasie powstania styczniowego.
stan zachowania 4/3+/3