Av. AVGVSTVS - DIVI F, głowa Augusta w wieńcu laurowym w prawo, wokoło obwódka z perełek.
Rv. August z odkrytą głową w todze, siedzący w lewo na krześle kurulnym ustawionym na niskim podwyższeniu, wyciąga prawą rękę w kierunku okrytego płaszczem Gala lub Germanina, stojącego po lewej stronie, prezentującego dziecko wyciągnięte obiema rękami w kierunku Augusta, w odcinku IMP XIIII.
Srebro, 3,30 g, 19,4 mm. NK-200213. RIC 201a; C. 175; BMC Gaul 216.
Stan III+, bardzo ciekawa i rzadka moneta.
August interesował się Germanią nie tylko jako potencjalnym zagrożeniem dla zamożnej, zromanizowanej Galii, ale także jako obszarem ewentualnej ekspansji wpływów rzymskich. Do 15 roku przed Chr. synowie jego żony Liwii, Tyberiusz i Nero Klaudiusz Druzus, zaanektowali Recję i Noricum, alpejskie prowincje, które rozciągały się od pasma górskiego aż po Dunaj. Podbijając te ziemie, Rzymianie rozszerzyli swoje terytoria i przejęli kontrolę nad głównymi szlakami inwazji z Germanii do Italii.
Siły rzymskie postępowały dalej wzdłuż wielkich rzek granicznych na północy: Nero Klaudiusz Druzus ruszył do Germanii, a Tyberiusz do Ilirii. Podczas gdy Tyberiusz podporządkował Rzymowi Panonię i Dalmację, jego brat poprowadził cztery śmiałe kampanie w Germanii między Łabą a Renem. Po niespodziewanej śmierci Druzusa w wypadku w 9 r. przed Chr. Tyberiusz został wysłany, aby kontynuować kampanię germańską, która skupiała się głównie na umocnieniu kontroli nad podbitymi przez Druzusa obszarami między Renem a Ems. Odniósł wielkie zwycięstwo, a w następnym roku odbył triumf, otrzymał władzę trybuńską na pięć lat i drugi konsulat. Z wyjątkiem kłopotliwych Sugambrów, reszta podbitych plemion germańskich wystąpiła o pokój, wysyłając emisariuszy z wizytą do Augusta, który zamieszkał w Lugdunum.
Ten denar upamiętnia zakończenie tej kampanii i wydaje się, że przedstawia poddanie się królów germańskich Augustowi lub Tyberiuszowi: pokonane plemiona ofiarowują swoje dzieci jako zakładników. Dzieci te wychowywały się następnie w środowisku rzymskiej elity, otrzymując stosowne wykształcenie. Oprócz tego, że służyły jako gwaranci lojalności swoich ojców, mogły być wykorzystywane jako pretendenci do tronów uzależnionych od Rzymu królestw barbarzyńskich w przypadku wojny domowej.
