Olej na płótnie, 14 x 18 cm,
Sygnowany "MADEYSKA" w prawym górnym rogu.
Praca pochodzi z kolekcji spadkobierców artystki.
Arika Madeyska urodziła się w
1920 r. w Warszawie, w szlacheckiej rodzinie o tradycjach inteligenckich i
patriotycznych (jej ojciec Władysław Lubicz-Orłowski był inżynierem-rolnikem,
a w trakcie II wojny światowej działał w AK). W 1953 r. Madeyska ukończyła
Wyższą Szkołę Sztuk Pięknych w Sopocie, gdzie studiowała pod kierunkiem Artura
Nachta-Samborskiego i Jacka Żuławskiego. Na akademii poznała swojego pierwszego
męża, Romana Poray-Madeyskiego, asystenta wydziału malarstwa ściennego. Wkrótce
po ukończeniu przez artystkę studiów, młode małżeństwo przeniosło się do
Warszawy, gdzie szybko stali się częścią życia artystycznej bohemy. To właśnie
w stolicy Madeyska rozpoczęła poważną karierę, a jej prace zdobyły uznanie tak
publiczności, jak i krytyki i nawet instytucji oficjalnych, które przyznały jej
wiele nagród, mimo iż artystka odrzucała styl realizmu socjalistycznego,
posługując się własnym, unikatowym językiem malarskim. Madeyska zaczęła
wystawiać i zdobywać nagrody pod koniec lat pięćdziesiątych: jej pierwsza
indywidualna wystawa miała miejsce w 1959 r. z okazji Salonu Nowej Kultury
w Warszawie. Jak stwierdziła sama artystka : „Dużo pracowałam i malowałam bez przerwy. Byłam
dość znana. Zapraszano mnie na wszystkie wystawy, zdobywałam nagrody, muzea
kupowały moje obrazy i nawet trochę ludzi kupowało też. Zostałam wylansowana,
wcale się o to nie starając, to się samo stało”.
Jednakże
mimo sukcesów – a za sprawą m.in. problemów osobistych – Madeyska zdecydowała
się na definitywny wyjazd do Paryża w 1963 r. Przez pierwsze lata w stolicy
Francji cierpiała ogromną biedę, po pewnym czasie jednak jej sytuacja się
poprawiła, z jednej strony dzięki pomocy innych Polaków obecnych we Francji –
czy to polskiej bohemy artystycznej czy to kręgu „Kultury” – z drugiej zaś
dzięki jej talentom artystycznym. Madeyska nauczyła się bowiem zawodu
konserwatora sztuki i wykonywała go najpierw w pracowni Joanny
Wierusz-Kowalskiej (za jej pośrednictwem uczestniczyła m.in. w odnawianiu
fresków w Fontainebleau), później zaś na własny rachunek. Począwszy od 1972 r.
– kiedy to wyszła za mąż za Jacoba Carlo i zyskała swobodę ruchu, której nie
miała wcześniej, gdyż władze komunistyczne pozbawiły ją paszportu – wiele
podróżowała po całym świecie. W tym czasie ponownie zaczęła wystawiać;
wcześniej jej kariera malarska cierpiała ze względu na trudną sytuację życiową
i konieczność podjęcia pracy zarobkowej, uniemożliwiającej skoncentrowanie się
na własnej twórczości.
W
1991 r. Madeyska odnowiła kontakty z krajem i ponownie zaczęła wystawiać swoje
prace w Polsce. Artystka zmarła w Paryżu w 2004 roku.
Styl
Ariki Madeyskiej wielokrotnie ulegał przemianom: artystka ewoluowała od
figuratywnych pejzaży miejskich w stronę abstrakcji z elementami
geometrycznymi, gdzie najpierw dominowały linie nasuwające na myśl niektóre
prace Mondriana, później zaś formy coraz bardziej obłe i wreszcie koła. Jednak
przez całe życie artystka preferowała niewielkie formaty i delikatne, stonowane
kolory. Jej prace eksponowane były na licznych wystawach w galeriach całego świata,
m.in. w Japonii, Szwajcarii, Brazylii, Słowenii oraz w Stanach Zjednoczonych.
Była laureatką wielu nagród krajowych i zagranicznych.