Władysław Hasior, Srebrny książe, 1962

Sztuka Władysława Hasiora nierozerwalnie łączy się z teatrem, postrzeganym przez niego w kategoriach spektaklu poza architekturą. Performance artysty odnosiły się do tradycji średniowiecznych trup teatralnych, wędrownych kuglarzy, ludowych procesji, wozów o rozbudowanej strukturze scenicznej; rekwizytami stawały się dzieła sztuki wykonane z tkanin, sznurków, sprężyn, zabawek dziecięcych, zegarków, drewna, włosów czy chleba. 
W połączeniu ze sobą tworzyły dynamiczną machinę buchającą płomieniami, drapieżną, groźną wobec widza. 

Dramatyczność osiągano nie poprzez sam podmiot w otwartej przestrzeni, a całą narrację osnutą wokół jego ruchu: performance Hasiora, tak jak dramat sceniczny, miał swój punkt kulminacyjny, klucze fabularne oraz elementy szczególnie przyciągające uwagę widowni. Teatr wyobraźni artysty posiadał również ładunek poetycki, skłaniając odbiorcę do odczytywania spiętrzonych metafor, które wynikały z relacji między poszczególnymi elementami „żywych" struktur. W „Sztandarach polskich" były to symbole obecne w świadomości narodowej, zszyte ze sobą w różnych konfiguracjach. W „Przesłuchaniu anioła" wynikały one z napięcia między prawdziwymi włosami postaci zawieszonej do góry nogami, a buchającymi w ich stronę ogniem. 

Wątki teatralno-poetyckie powracają również w asamblażach artysty, których kompozycje przywołują na myśl scenograficzne rozmieszczenie elementów w sztuce lalkarskiej. „Srebrny książę" jest jednym z nich: rozpięte na sznurkach fragmenty kompozycji występują w charakterze bezwładnych, nieruchomych kukiełek. Brak jedynie ognia – a może kompozycja buchnie płomieniem w najmniej spodziewanym momencie?